Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Είμαστε ό,τι αφήνουμε, και άφησε τόσα...

Όλα είναι δρόμος...

Στον Θανάση Βέγγο

Τον έχω μέσα μου ταυτίσει με τον πατέρα μου, ίδια ηλικία, όμοια καλοσύνη... Στο “Όλα είναι δρόμος” του Βούλγαρη, τον γνώρισα καλά. Είχα ανέβει στον Έβρο για τα γυρίσματα, ήρθε και μου είπε “έκανες τόσο δρόμο για μένα;” και μου έδωσε το καπέλο του για να με προστατεύσει απ' τη βροχή... Είμαστε ό,τι αφήνουμε, και άφησε τόσα... Μια καθαρότητα σπάνια...
Θεωρώ τιμή μου που στο χωριό με φωνάζουν... Βεγγούλα! Η φαρμακοποιός πρώτα, κι ύστερα όλοι οι άλλοι που με βλέπουν να τους χαμογελώ και να τρέχω μονίμως σαν την τρελή.
Θυμάμαι ό,τι έχει παίξει, ό,τι έχει πει, ακόμα και την παραμικρή έκφραση πόσο μάλλον αυτό “Το μόνο που μπορώ να πω είναι πώς στης ζωής τη γαλέρα, τράβηξα πολύ κουπί...”
“Την τελευταία νανόχηνα” στο σινεμά... Το ότι χάριζε σε όλους το γέλιο και χρήματα κι αυτός κολυμπούσε στα χρέη, το βαθύ καλοσυνάτο βλέμμα του που ήταν ανθρωπίνως μεγάλη σιγουριά... Ο Θανάσης Βέγγος ήταν για όλους ο καλός συγγενής της καρδιάς μας, το ζόρι που γίνεται γέλιο, καθημερινός νεομάρτυρας της ανθρωπιάς। Το καθαρό βλέμμα του αυταπόδεικτου, τίποτε δεν διεκδίκησε, επιδίωξε, απόδειξε, μονάχα ήταν και θα είναι. Το καθ' ομοίωσιν...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Για τις δικές μας, πρώτ’ απ’ όλα, άγρυπνες νύχτες…
άγρυπνη νύχτα μου…